شهید آوینی با گذشته ای که خود می گوید
تصور نکنید که من با زندگی به سبک و سیاق متظاهران به روشنفکری نا آشنا هستم. خیر، من از یک راه طی شده با شما حرف می زنم. من هم سال های سال در یکی از دانشکده های هنری درس خوانده ام. به شب های شعر و گالری های نقاشی رفته ام. موسیقی کلاسیک گوش داده ام. ساعت ها از وقتم را به مباحثات بیهوده درباره چیزهایی که نمی دانستم گذرانده ام من هم سال ها با جلوه فروشی و تظاهر به دانایی بسیار زیسته ام. ریش پروفسوری و سبیل نیچه ای گذاشته ام و کتاب "انسان تک ساحتی" هربرت مارکوزه را بی آنکه آن زمان خوانده باشمش طوری دست گرفته ام که دیگران جلد آن را ببینند و پیش خودشان بگویند: "عجب! فلانی چه کتاب هایی می خواند، معلوم است که خیلی می فهمد" اما بعد خوشبختانه زندگی مرا به راهی کشانده است که ناچار شده ام رودربایستس را نخست با خودم و سپس با دیگران کنار بگذارم و عمیقاً بپذیرم که « تظاهر به دانایی» هرگز جایگزین دانایی نمی شود و حتی از این بالاتر، دانایی نیز با تحصیل فلسفه حاصل نمی آید. باید در جستجوی حقیقتبود و این متاعی است که هر کس براستی طالبش باشد، ان را خواهد یافت و در نزد خویش نیز خواهد یافت
